ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်က္မျမင္ပု႑ားမ်ား ပတ္ဝန္းက်င္
တစ္ခါက ကာလီဒါသကို ဘုရင္မင္းႀကီးက ေမးတယ္။
"ကာလီဒါသ ငါ့တိုင္းျပည္မွာ မ်က္စိျမင္ေသာသူမ်ားနဲ႔
မျမင္ေသာသူမ်ား အဘယ္သူကပိုမ်ားသနည္း"
ဒီေတာ့ ကာလီဒါသက
"မွန္လွပါ မျမင္ေသူသူက ပိုမ်ားပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး"
လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္တယ္။
"ဟယ္. . မဟုတ္ေသးပါဘူး ကာလီဒါသ၊ ငါေမးေနတာ
ငါ့တိုင္းျပည္မွာ အေကာင္းနဲ႔အကန္း
ဘယ္သူက ပိုမ်ားသလဲလို႔ ေမးေနတာ"
" မွန္လွပါ၊ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးႀကီးလည္း အဲ့ဒါကိုပဲ
ေျဖတာပါဘုရား၊ အရွင္မင္းႀကီးရဲ႕တိုင္းျပည္
မွာ အေကာင္းထက္ အကန္းက ပိုမ်ားပါတယ္ ဘုရား"
ဒီေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ အမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္သြားသတဲ့။
သူ႔တိုင္းျပည္ကို အကန္းေတြ
ပိုမ်ားတယ္လို႔ အေျပာခံရတာကိုး။
"ေကာင္းၿပီေလ ကာလီဒါသ၊ သင့္စကားကို မွန္ကန္တဲ့အေၾကာင္း
သင္ငါ့ကို သက္ေသျပဖို႔ေတာ့လိုလိမ့္မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္ သင့္ကို
အျပစ္ေပးရလိမ့္မယ္" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔
မွာေတာ့ ကာလီဒါသဟာ နန္းေတာ္ထဲကို ခစားမဝင္ေတာ့ပါဘူး။ စာအုပ္တစ္အုပ္၊
မင္တံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ျမစ္ဆိပ္မွာ သြားထုိင္ေနပါေတာ့တယ္။ နန္းေတာ္ထဲက မွဴးမတ္ေတြဟာ
ကာလီဒါသအေၾကာင္းကို တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတယ္။ ကာလီဒါသဟာ သက္ေသမျပႏိုင္ေတာ့လို႔ဘုရင့္အမ်က္ ေျပလိုေျပျငား အသနားခံဖို႔ ရတုေတြစပ္ေနတာတို႔၊ ကာလီဒါသဟာ စိတ္မႏွံ႔ေတာ့လို႔သာဒီလိုေျပာ၊ဒီလိုျပဳမူေနတာတို႔၊ ကာ
လီဒါသဟာ ဘုရင္မင္းျမတ္ကို တမင္သက္သက္ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္တာတို႔
စံုလို႔ပဲေပါ့၊ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ၊ ထင္ရာျမင္ရာ လိုရာစြဲလို႔ ေျပာၾကဆိုၾကပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါလူေလ . . ။လူေတြရဲ႕သဘာဝေလ။
ေနာက္ဆံုး ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ
ကာလီဒါသရွိရာကို မွဴးမတ္ဗိုလ္ပါေတြနဲ႔ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ၾကြေရာက္သြားလိုက္တယ္။ အရင္ဆံုး မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုလႊတ္ၿပီး ေမးခိုင္းတယ္။
"ပညာရွိႀကီးကာလီဒါသ၊ ပညာရွိႀကီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
သူဘာမွ ျပန္မေျဖဘူး။ သူ႔စာအုပ္ထဲ အဲ့ဒီမင္းခ်င္းရဲ႕
နာမည္ ထည့္ေရးလိုက္တယ္။ဘယ္လို
မွ အေျဖမရတဲ့ မင္းခ်င္းက ကာလီဒါသအပါးက ခြာၿပီး ဘုရင္မင္းျမတ္ကို ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။
"မွန္လွပါ၊ အမတ္ႀကီးကာလီဒါသဟာ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကို
အဖတ္ေတာင္မလုပ္ပါဘူးဘုရား"
ဘုရင္မင္းျမတ္က စဥ္းစားတယ္။ အင္း . . သူ႔ထက္
ရာထူးငယ္တဲ့သူေမးလို႔ အေရးမလုပ္
တာေနမွာ။ ဒီေတာ့ရာထူးအဆင့္အတန္းခ်င္းတူတဲ့ အမတ္တစ္ေယာက္လႊတ္ဦးမွပဲေပါ့။
ဒါနဲ႔ ကာလီဒါသ
နဲ႔ အဆင့္အတန္းခ်င္းတူတဲ့ အမတ္တစ္ေယာက္ကို လႊတ္ၿပီး ေမးခုိင္းျပန္တယ္။
"အေဆြေတာ္ ကာလီဒါသ။ ဘာလုပ္ေနပါသလဲ"
ကာလီဒါသျပန္မေျဖပါဘူး။ အဲ့ဒီအမတ္ရဲ႕နာမည္ကို စာအုပ္ထဲ
ထည့္ေရးလိုက္ျပန္တယ္။
ဘယ္လိုမွ ေမးမရတဲ့ အဆံုးမွာ အဲ့ဒီအမတ္လည္း ျပန္သြားရျပန္တယ္။
"ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကုိလည္း မေျဖပါဘူး အရွင္မင္းျမတ္"
ဒါနဲ႔ဘုရင္ႀကီးဟာ ကာလီဒါသထက္ ရာထူးအဆင့္တန္းႀကီးတဲ့
ဝန္မင္းတစ္ပါးကို ေစလႊတ္လိုက္ျပန္တယ္။
"ကာလီဒါသ ေမာင္မင္းဘာလုပ္ေနသလဲ" ကာလီဒါသဟာ
ဝန္မင္းႀကြလာတာကို ပ်ာပ်ာသလဲ လုက္အုပ္ခ်ီလို႔ ခရီးဦးႀကိဳျပဳေပမဲ့ ျပန္မေျဖပါဘူး။
ဝန္မင္းရဲ႕နာမည္ကိုစာအုပ္ထဲ ထပ္ထည့္လိုက္ျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ေမးမရတဲ့အဆံုး
ဝန္မင္းလည္း ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ ျပန္ၾကြသြားတယ္။
"အဲ့ဒီ ငမိုက္သား ကာလီဒါသဟာ
ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကိုေတာင္ ပမာမခန္႔နဲ႔ ေမးတာမေျဖဘူး
ဘုရား"
" သယ္ . . ဒါဆိုရင္
ေနာ္ကထပ္ဝန္မင္းတစ္ေယာက္ထပ္သြား၊ ငါကိုယ္ေတာ္ကိုယ္တိုင္
ေမးခိုင္းတယ္လို႔ ေမးစမ္း"
ဒါနဲ႔ ေနာက္ထပ္ဝန္မင္းတစ္ပါးဟာ ၾကြသြားရျပန္တယ္။
" ဒီမယ္ ကာလီဒါသ ေမာင္မင္းဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာ
ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုတိုင္က သိခ်င္
လို႔ ကြ်ႏု္ပ္ကို ေမးခိုင္းလိုက္တယ္"
ကာလီဒါသမေျဖပါဘူး။ အဲ့ဒီဝန္မင္းနာမည္ကိုလည္း
စာအုပ္ထဲ ထပ္ထည့္လိုက္ျပန္တာ
ေပါ့။ ဝန္မင္းဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေဖ်ာင့္ဖ်ေျပာဆိုပါတယ္။
ဘုရင္မင္းျမတ္အမိန္႔ကို ဖီဆန္သလိုျဖစ္ရင္ ရာဇဝတ္
ေဘးသင့္မယ့္အေၾကာင္းေတြေရာ၊ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ဖို႔အေၾကာင္းေတြေရာ၊ ဒါေပမဲ့
ကာလီဒါသဆီက ဘာမွ
တံု႔ျပန္မႈမရေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္သြားရတယ္။
ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ ေဒါသအမ်က္ေတြႀကီးသည္ထက္
ႀကီးလာၿပီ။ ေနာက္လိုက္ဗိုလ္ပါ
မွဴးမတ္ေတြကလည္း ကာလီဒါသအေၾကာင္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ထင္ရာျမင္ရာေတြ ေျပာကုန္တယ္။
ဘုရင္မင္းျမတ္က ရွဴးရွဴးရွဲရွဲနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ ကာလီဒါသဆီကို ၾကြသြားတယ္။
"ကာလီဒါသ ေမာင္မင္းဘာလုပ္ေနသလဲလို႔
ကြ်ႏု္ပ္ေမးခိုင္းတာကို ဘာလို႔ ျပန္မေျဖ
တာလဲ"
"ခဏေလး သည္းခံေတာ္မူပါဘုရား။
ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးစာရင္းေလးျဖည့္လိုက္ပါဦးမယ္။
ၿပီးရင္ ေျဖပါ့မယ္"
ကာလီဒါသက စာအုပ္ထဲ ဘုရင္မင္းျမတ္ႀကီးနာမည္ကိုပါ
ျဖည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ
"ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး စာရင္းျပဳစုေနတာပါ ဘုရား"
"ေဟ . .ဘာစာရင္းတုန္း ကာလီဒါသ"
"မွန္ပါ အရွင္မင္းႀကီးျပဳစုခိုင္းတဲ့ စာရင္းပါဘုရား"
"ဟဲ့ . . ငါ ဘာစာရင္းျပဳစုခုိင္းလို႔လဲ"
"မွန္ပါ အကန္းစာရင္းပါဘုရား"
"ေဟ . . ျပစမ္း"
"ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးထိုင္ေနတာျမင္ရဲ႕သားနဲ႔
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္လာၿပီးဘာ
လုပ္ေနလဲလို႔ လာလာေမးၾကတာ မျမင္ရလို႔ မဟုတ္လားဘုရား။ ဒါေၾကာင့္
ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး အကန္းစာရင္း
ထဲ သူတို႔အားလံုးကို သြင္းရပါတယ္"တဲ့။
ဒီေတာ့မွ စာရင္းကို ၾကည့္ၿပီး
ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုယ္တိုင္ တဟားဟားနဲ႔ သေဘာက်
ေတာ္မူေတာ့တယ္။ မက်ခံႏိုင္႐ုိးလား။ သူ႔နာမည္လည္း အဲ့ဒီစာရင္းထဲ ပါတာကိုး။
ဒီေတာ့မွ ေနာက္လိုက္
ဗိုလ္ပါမွဴးမတ္ေတြလဲ ကာလီဒါသရဲ႕ပရိယာယ္ကို သေဘာေပါက္ၿပီး
ေျပာၾကဆိုၾကေဝဖန္ၾကပါေတာ့တယ္
။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္လိုက္ဗိုလ္ပါေတြ ဘာေတြေျပာၾကမလဲဆိုေတာ့ ခုနက
ကာလီဒါသ ဘာလုပ္ေနမွန္း
သမိတုန္းကလိုပဲ ကိုယ္ထင္ရာျမင္ရာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာဆိုၾကေတာ့တာေပါ့။
အဲ့ဒါလူေလ . . .။ လူေတြရဲ႔သဘာဝေလ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကာလီဒါသ
ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္လိုပဲ မ်က္မျမင္မ်ားသာ ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ
ျမင္သင့္သေလာက္ မျမင္တဲ့အျပင္
ထင္ရာျမင္ရာကိုလည္း ရမ္းသန္းမွန္းဆ ေျပာဆိုတက္ၾကပါေသးတယ္။
ဘယ္လိုေျပာဖူးလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က
သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပု႑ာေျခာက္
ေယာက္ေျပာသလို ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ မ်က္မျမင္ပု႑ားေျခာက္ေယာက္ဟာ ဆင္ကို ဘယ္လိုပံုပန္းသ
႑ာန္လဲလို႔ သိခ်င္လို႔ စမ္းၾကည့္ၾကတယ္။
ေျခေထာက္ကို ဖမ္းမိတဲ့လူက ဆင္ဆိုတာ
တိုင္ႀကီးမ်ားနဲ႔တူတယ္လို႔ ေျပာတယ္။
အၿမီးကိုင္မိတဲ့သူက ဆင္ဆိုတာ ႀကိဳးနဲ႔တူပါသတဲ့။ အစြယ္ကို စမ္းတဲ့သူကေတာ့
လွံ၊ နားရြက္ကိုစမ္းမိတဲ့
သူက ယပ္ေတာင္၊ နံေဘးကိုစမ္းမိတဲ့သူက နံရံ၊ ႏွာေမာင္းကို စမ္းမိတဲ့သူက
ေျမြလို႔ထင္မွတ္လိုက္ၾကသ
တဲ့။ အဲ့ဒါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းကို
ခေရေစ့တြင္းက် ဂဃဏန မသိ
ပဲ ထင္ရာျမင္ရာကုိသန္သလို ဇာတ္လမ္းေလးဆင္ၿပီး ပိုပိုသာသာ ေျပာဆိုတက္ၾက၊
ကိုယ္သိလိုက္တဲ့၊ျမင္
လိုက္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းေလးတစ္ခုေပၚမွာ ကိုယ္သိသေလာက္ေလး ျမင္သေလာက္ေလးအေပၚမွာသာ အ
ေျခခံလို႔ ေျပာတက္ဆိုတက္ၾကတာ လူပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ပါ။
အဲ့ဒီလိုေျပာေတာ့ အေျပာခံရတဲ့သူက
ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ အေျပာခံရတာေပါ့။
ေျပာတဲ့သူေတြကို မေျပာပါနဲ႔ တားလို႔မရဘူးတဲ့။
"ဘာျဖစ္လဲကိုယ့္ပါးစပ္နဲ႔ကိုယ္ ေျပာတာပဲ မွန္လို႔ေျပာတာ
ပဲ" လို႔ျပန္ေျပာတက္ၾကပါေသးတယ္။ အဲ့ဒါကိုေတာ့ ေရႊပါရမီေတာရဆရာေတာ္
အရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ႕ စာကို
ပဲ တိုးၿပီး ေျပာလိုက္ပါမယ္။ ကိုယ့္ပါးစပ္နဲ႔ကိုယ္ အတင္းေျပာတာ၊
ကိုယ့္ပါးစပ္နဲ႔ ကိုယ္အတင္းေျပာတာ၊
ဟုတ္လို႔မွန္လို႔ ေျပာတာ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ အကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။
အကုသိုလ္ျဖစ္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲဆို
ေတာ့ ငရဲႀကီးပါမယ္တဲ့။ ကဲ. . . ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မ်က္မျမင္ပု႑ားေတြထဲ ပါ
မပါ ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ လို
မယ္ထင္ပါရဲ႕ . . ။
2009,March,Perfect
No comments:
Post a Comment