နတ္သမီး အေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ထိပ္ထား ႏွင့္ နတ္သမီး အေယာင္ေဆာင္ထားေသာ နတ္သမီး

အခန္း(၁)

ေလာကမွာ အထားအသို ကလည္း

အေရးႀကီးတယ္..။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘယ္မွာထားသင့္သလဲ

ဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားထားရမယ္။

 

သိုးေက်ာင္းသားက ၀ံပုေလြ ကိုေမြးခ်င္လို႔ မရႏိုင္ဘူး…။ အျပစ္မဲ့ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတာ မွန္ေပမယ့္ သိုးေတြ ၾကားထဲမွာ ၀ံပုေလြရဲ႕သားကို မထားသင့္ဘူး။

က်ေနာ္ ဒီေနရာကို စေရာက္ေတာ့ ညေနဆည္းဆာေလးမွာပါပဲ..။ ညေနခင္းရဲ႕ ရသကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ တယ္ ။ ခံစားရတဲ့ ရသဟာလည္း လြင္လြင္ေလးနဲ႔..ခ်ိဳလဲ့ေျပျပစ္တဲ့ ေလျပည္ညင္းေလးကိုလည္း ခံစားသိရွိမိ တယ္။ ေနာက္ၿပီး တစ္ကိုယ္စာ စိုယံုေလးရြာခ်ထားတဲ့မိုးကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ တိတ္ေနၿပီ..။

ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးရဲ႕ မြတ္က်ပ္မႈေတြ..ဆူညံသံေတြ..ဖုန္မႈန္႔ေတြ..ကင္းေ၀းတဲ့ေနရာေလးေပါ့..။ စီးလာတဲ့ စက္ဘီး ေလးကိုေဒါက္ေထာက္ၿပီး လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးလက္စ …. အစိမ္းေရာင္ စပါးခင္းေတြ..ဆက္ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္..ဟိုးအေ၀းက ညီညီညာညာ အဆင့္ျမင့္ အိမ္ယာႀကီးတစ္ခု ..မႈိင္းျပျပသာ ျမင္ေနရတာပါ..။

အနည္းငယ္ေနာက္က်ေနေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ ပုဇြန္ဆီေရာင္ေတာင္ေပ်ာက္ေနၿပီး ညိဳပ်ပ်ေရာင္ ေပါက္ ေနၿပီ။ အညိဳေရာင္ကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္..။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္အယူအဆအရေတာ့ ကမၻာဦးေန႔ရဲ႕ ပထမဆံုး ဆည္းဆာေရာင္ တဲ့..။

သိပ္ေတာ့လည္း မသိခ်င္ပါဘူး။

မြန္းက်ပ္ရႈတ္ေထြးတဲ့ ၿမိဳ႕ျပလူေနရပ္ကြက္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ဒီကို မၾကာခဏလာေလ့ရွိတယ္..။ ရာသီဥတု ကလည္း အဆင္ေျပတယ္..အခ်ိန္လည္းရတယ္ဆိုရင္..ဒီဘက္ကို တစ္ေယာက္တည္းလာတယ္..။အေဖာ္ေတြလည္း သိပ္မေခၚခ်င္ပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သာယာမႈေပးႏိုင္သူေတြထဲမွာ သိပ္မပါတဲ့သူေတြေပါ့..။ထားလိုက္ပါ.. အဲ့ဒါေတြ..။

ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုမွ တည့္တည့္လာတဲ့ ျပႆနာေတြအေၾကာင္းပါ။

ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္သာယာေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တည့္တည့္ေျပးလာတဲ့ ေဘာလံုးတစ္လံုးကို ရိပ္ကနဲ ျမင္လိုက္ေတာ့ လွမ္းေရွာင္လိုက္ပါတယ္။ မလြတ္ေတာ့မွန္းသိသြားေတာ့ ပုတ္ထုတ္လိုက္ပါတယ္..။ က်သြားတာက တစ္ဖက္က ေျမာင္းထဲကို…

ေဘာကန္ေနတဲ့လူႀကီးေတြ ေျပးလာၿပီ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဘာလံုးျပန္ေကာက္ခိုင္းတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္က မေကာက္ေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ၾကဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ရန္ေစာင္ခ်င္ေနတဲ့ ပံုစံေတြနဲ႔..။ မင္းေၾကာင့္က်သြားတာလို႔လည္း ေျပာတဲ့သူက ေျပာၾကတယ္..။

ကၽြန္ေတာ္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီးမေျပာခ်င္လို႔ စက္ဘီးကို ေဒါက္ျပန္ျဖဳတ္ၿပီး လွည္ထြက္ လိုက္တယ္..။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စက္ဘီးကို လွမ္းဆြဲထားတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က တားခ်ိန္နဲ႔တိုက္ဆိုင္သြားၿပီး စက္ဘီးကို လြတ္ေပးလိုက္တယ္။

ေကာက္တဲ့သူကလည္းေဘာလံုးကို ေကာက္ၿပီးသြားပါၿပီ..။ ဘာကိုမေက်နပ္မွန္းမသိတဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပါးစပ္ထဲမွာလွ်ာကို ေဗ်ာက္အိုးလိုလုပ္ေဖာက္ရင္း က်န္ရစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘက္ကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆး ပါပဲ..။

တစ္ကယ္ေတာ့ဘယ္ပစၥည္းကို ဘယ္မွာထားရမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္က သိပါတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ သူတို႔ဟာ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အထားအသိုဖြဲ႕စည္းမႈ အတက္ပညာကို မတက္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီလိုေတြ လာေျပာေနတာေပါ့..။

 

အခန္း (၂)

          ဒီေန႔ေတာ့ ၇ြာေဆာ္ရယ္..ဂဏန္းရယ္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူပါလာပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးသမွ်လိုက္႐ူးၾကမလို႔ပါ။ သြားတာကေတာ့ အရင္ေန႔ကေနရာကို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေနရာကိုပါ..။

          လမ္းမွာတင္ရွိေနတုန္း ဂဏန္းက က်ေနာ့္ကို ေမးပါတယ္..။

          "ရန္ႏိုင္..မင္းဟို႔ေန႔က ေနရာကိုသြားဦးမလား" တဲ့..။

          "လမ္းတစ္လမ္းကိုေရာက္ဖို႔က လမ္းတစ္လမ္းတည္းရွိတာမဟုတ္ဘူး ဂဏန္း။ လမ္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္.။ ေလွ်ာက္တက္ဖို႔ပဲလိုတယ္။ ေနာက္ထပ္လမ္းတစ္လမ္း မရွိဘူးလို႔ ထင္ရင္..လမ္းအသစ္ ေဖာက္ႏိုင္ရမယ္ေလ"

          ဂဏန္းကေတာ့ နားလည္ပံုမရပါဘူး..။ ရြာေဆာ္ကေတာ့ ရယ္ေနပါတယ္..။ ဂဏန္းကိုလည္း လွ်ာရွည္ တဲ့ေကာင္ ခံလိုက္လို႔လည္း ေျပာလိုက္ပါတယ္..။

          ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတာက အခုလို ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုဟာ ခြဲခြာဖို႔ေကာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ေကာင္းကင္မွာ ငွက္ကေလးေတြကလည္း အိပ္တန္းျပန္ၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း လင္းတပို႔ပို႔ ေမွာင္တရီရီနဲ႔ မပီ ၀ိုးတ၀ါးႀကီး။ ဆည္းဆာေရာင္ရဲ႔ လြမ္းစရာေကာင္းမႈကို ဘယ္ Technicolor ကမွ မယွဥ္ႏိုင္ဘူး။

          ေျပာလိုက္မိတယ္ ထင္တယ္..။

          "အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ခြဲရေတာ့မယ့္ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ လမ္းကေလးတစ္လမ္းမွာ ေခါင္းငံု႔ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ လာရတာ ဘယ္ေလာက္ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းမလဲ"

          ကၽြန္ေတာ့ စကားဆံုးသြားေတာ့ အားလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္..။ သူတို႔ကေကာ ဘာကိုလြမ္းေနတာလဲ။ သူတို႔ေကာ ဘယ္သူ႔ကို  ခြဲခဲ့ရဖူးလဲ။

          မာယာေတြ ရစ္သိုင္းလြမ္းခ်ံဳထားတဲ့ ေလာကဓံတရားႀကီးထဲမွာ ဘယ္လူသားမွ  ဒဏ္ရာမကင္းပါခဲ့ဘူး။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ခြဲခြာျခင္းေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားေနတာက ဘူတာရံုတစ္ရံု ေအာက္ကိုပါ။ စကားကို ဆက္ေျပာလိုက္ပါသည္။

          "အခုလို ဘူတာရံုတစ္ရံု ရဲ႕ ညဘက္မွာေပါ့ကြာ ။ဒီလို အခ်ိန္မ်ိဳးပဲ ဆိုပါစို႔ ။လူကလည္း အခုလို မစည္ကား ဘူးကြာ။ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စပဲရွိတယ္။ အဲ့ဒီလို ဘူတာရံုထဲမွာ ခြဲရေတာ့မယ့္ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဥိး ရွိေနတယ္ ဆိုၾကပါေတာ့"…။

          စကားကိုခဏနားလိုက္ပ ါသည္။ ေမာလာလို႔ပါ..။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေမာေနပါသည္။ ၿပီးမွ…

          "တစ္ေယာက္က ျပန္ရေတာ့မယ္။ တစ္ေယာက္က က်န္ေနရစ္ခဲ့မယ္။ ဘ၀မွာ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ ဆိုတာလည္း မသိရေသးဘူး။ မၾကာေသးခင္ကမွ ရွိေနတဲ့ သူ႔ အေဖာ္ေလး ..အခုမရွိေတာ့ဘူး။ အျပန္လမ္းကို သူတစ္ေယာက္တည္း ျပန္ရေတာ့မယ္။"

          ဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ..။ သက္ျပင္းၾကမ္းၾကမ္းကိုသာ ခ်လိုက္မိပါသည္။ ရြာေဆာ္ႏွင့္ ဂဏန္း ႏွစ္ေယာက္ စလံုး အေတြးကိုယ္စီ ႏွင့္ ၿငိမ္သက္သြားပါသည္။ သံုးေယာက္စလံုး စကားသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားပါေတာ့သည္။ အားလံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဆြတ္ပ်ံစိတ္ကေလးႏွင့္ လြမ္းသြားၾကပါသည္။

          ခရီးသည္ေတြကေတာ့ တက္လိုက္ၾက..ဆင္းလိုက္ၾက နဲ႔ပါ..။

          ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ျပန္လာၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကအားေနရင္ အဲ့ဒီလို ဘူတာရံုမွာလည္း သြားထိုင္ တက္ပါတယ္..။ စိတ္ကူးေတြ အိုင္ဒီယာေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အက်င့္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ဂဏန္းနဲ႔ ရြာေဆာ္ကေတာ့ ဘာမွ မေ၀ဖန္ၾကပါဘူး။

          ကၽြန္ေတာ္လည္း မၾကာခဏ ဦးေႏွာက္ေတြ ေမာင္းေညာင္းလာရင္ စိတ္သက္သာရာရဖို႔အတြက္ ရုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ ေအးခ်မ္းမႈ ႏွင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေအးခ်မ္းမႈကို ရွာေလ့ရွိပါတယ္..။ အခုလိုေနရာေတြကို လာရတာ ကၽြန္ေတာ္ ေအးခ်မ္း ပါတယ္ ။

          အျပန္က်ေတာ့ ေကာင္မေလးနာမည္က ဘယ္သူတုန္းလို႔ ရြာေဆာ္ကေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးေနမိ ပါတယ္။ ဟိုးတုန္းက အရိပ္ေလးကိုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အသံထြက္မလာေတာ့ ပခံုးကို ပုတ္ၿပီး ေမးျပန္ပါတယ္။ လြတ္ကနဲ ခုန္ေပါက္ထြက္သြားပါသည္။

          "Angel "

          ဟမ္

          မၾကားမိဘူးထင္ပါရဲ႕။ထပ္ေျပာလိုက္ပါသည္။  နတ္သမီး လို႔ေလ..။

          ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ေတာ့ ေတြ႕ၿပီးပါၿပီ။ သတိတရနဲ႔ ေျပာျပမိေတာ့ ရြာေဆာ္နဲ႔ ဂဏန္းက ရယ္ၾကပါသည္။ ၿပီးမွ…

          "ထပ္ေတြ႔ၾကဦးမွာလား။မင္းတို႔ဟာကလည္း သေရပြဲႀကီး"

          ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြေ၀ေနပါသည္။ ၿပီးမွ တစ္လံုးခ်င္းေျပာလိုက္ပါသည္။

"ကံၾကမၼာ ဒိုင္လူႀကီးဆီမွာ အခ်ိန္ပို ထပ္ေတာင္းၿပီး လိုက္သြားရဦးမွာေပါ့ကြာ.."

 

 

အခန္း (၃)

          ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ မႈိင္း၀င္ေနပါသည္။ ဘာကိုမွ ေ၀ခြဲလို႔မရပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တုန္ယင္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနပါသည္။ ညေနခင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္လြမ္းတက္ေနတာၾကာပါၿပီ..။

          လြမ္းတယ္…နတ္သမီးရယ္..။

          ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ မိန္းမပ်ိဳ..။ မေမ့ႏိုင္ဘူး..။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ ထဲမွာ တအိအိ ၿပိဳဆင္းေနတယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၿပီးဆံုးသြားရေတာ့မွာလား။

          လေရာင္းပါးပါးေလးေအာက္က အုတ္ခံုေလးက ေဆြးေျမ႕ေၾကကြဲဖြယ္ရာ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္..။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ နတ္သမီးကိုမ်ား ေတြ႕ေလမလား..။ စိတ္ကူးထဲကနတ္သမီးဟာ စိတ္ကူးထဲမွာပဲ ၿပီးဆံုးရေတာ့မွာ လား။ တစ္ေယာက္ေယာက္လာၿပီး ေျဖေပးေစခ်င္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ မရွင္းတက္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္..။

          နတ္သမီးဟာ..ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တစ္ကယ္ရွိေနတာပါ..။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေရးေန.. ေတြးေနခ်ိန္ေတြဟာ..သူနဲ႔အတူရွိေနခ်ိန္ေတြေပါ့.။ တစ္ေယာက္တည္း တိုးတိုးေရရြတ္မိတယ္…။

          "နတ္သမီးေရ.."

          "ထိပ္ထားေရ.."

          မႏၱေလးက က်ံဴးႀကီးရွိေနသမွ်..ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ အႏုပညာဓါတ္ေတြ ရွိေနသမွ် ..ကၽြန္္ေတာ္..သူ႔ကို ခ်စ္ေန သမွ်..ကာလပတ္လံုး…

          သူ ကံအဆင့္ဆင့္မွာ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္လာပါလိမ့္မယ္။ ေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေျမ႕ေနပါလိမ့္မယ္..။

          သူတင္မကပါဘူး။ သူနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္..သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြပါ..ခ်မ္းေျမ႕ေနပါလိမ့္မယ္။ အမ်ားႀကီး မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္..သူနဲ႔သူပတ္၀န္းက်င္အတြက္.. ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိသမွ် အတက္ပညာေတြ..စိတ္ စြမ္းအားေတြ..အားလံုးအသံုးခ်ၿပီး ..နတ္သမီးကို ခ်စ္ေနပါ့မယ္။

          ထိပ္ထားကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ သူတင္မကပါဘူး..။ သူပတ္၀န္းက်င္ကိုပါ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တက္ေနပါၿပီ။

          ခ်စ္သူ…ခ်စ္ေနရေသာသူ..။

          နတ္သမီးကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္..။

          ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္မယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔အတြက္ ေမွာ္ဆရာ..တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္..သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစား ေနတာက..သူဟာ နတ္သမီး..နတ္သမီးဟာသူ  ျဖစ္လာႏိုင္သလား..။

          အတူတူလား..။ တကြဲတျပားလား…။ တစ္ဦးစီလား…..တစ္ေယာက္တည္းလား..။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးမိရင္.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဟာ့ဒစ္တစ္လံုးကို ဘာမွျပန္မယူဘဲ ေဖာ္မက္ခ်လိုက္သလို ခံစားေနရတယ္။ ဘာမွ မပိုင္ဘူး..။

အခန္း(၄)

          "ရန္ႏိုင္"

          "ဟင္"

`        "မင္းကဗ်ာထဲက ေကာင္မေလးကို သတိရေနတာလား"

          "အင္း"

          "နတ္သမီးဟာ အဲ့ဒီေကာင္မေလး တစ္ကယ္ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလား"

          ထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္စြာ ေျပာလိုက္မိတယ္။

          "ဘယ္သူေျပာႏိုင္မွာလဲ"

          ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဘယ္သူကေျပာႏိုင္မွာလဲ..။ ဒီဘ၀မွာ ဆံုဆည္းခြင့္မွ ရွိပါ့ဦးမလား။ မဆံုႏိုင္ေသာ နကၡတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခရီးတစ္ခုကို သြားေနတာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ဆံုဆည္းရမွာလား..။

          "နတ္သမီး..ရယ္"

          သူ႔ရဲ႕မ်က္၀န္း၊သူရဲ႕အၿပံဳး၊သူရဲ႕ အေျပာေတြ..ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳလြင္ႏူးညံ့တဲ့ စကားသံေလးေတြ..။ အဲ့ဒါေတြ အားလံုးက….ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္းကင္ကို အုပ္မိုးေနေလရဲ႕။

          သူဟာ…ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕နတ္သမီးလား။ ဒါမွမဟုတ္..နတ္သမီးအေရၿခံဳထားတဲ့ တစ္ပါးသူတစ္ေယာက္လား။ ဒါမွမဟုတ္…နတ္သမီးအေရၿခံဳထားတဲ့ နတ္သမီးတစ္ေယာက္လား..။

          တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း အသိရခက္တ့ဲ ေလာကရယ္..အသိရခက္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ရယ္.. အသိရ ခက္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရယ္..။

          အားလံုးကို…ေမ့ထားလိုက္ခ်င္တယ္..။

         

ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့တဲ့ ဘ၀ကို ျပန္သြားခ်င္ေနတယ္။ သြားခြင့္သာ ရခဲ့ရင္ ထိပ္ထားကို ေမ့လို႔ရႏိုင္မလား..။

          "ရန္ႏိုင္"

          "ဟင္"

          "ျပန္ၾကရေအာင္"

          တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ကေလး ျပန္လာခဲ့တယ္..။ အိမ္နားေရာက္ကာနီးမွ…"ဒတၱ" ရဲ႕ ကဗ်ာစာသား တစ္ပိုဒ္ကို ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္..။

          "အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ရရင္ေတာင္မွ

သတိရျခင္းကို ငါ ပိုင္တယ္"

ေ၀ဖန္အႀကံေပးစာမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္…

နန္းညြန္႔ဦး

Email: nnophoto@gmail.com

 

အဆိုပါ ဇာတ္လမ္းေလးကို မိတ္ေဆြ..သင္သာဆိုလွ်င္…

          (၁) စိတ္ကူးယဥ္ထားၿပီးေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္။

          (၂) ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုကို အေျခတည္ၿပီး ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္။

အဆို ႏွစ္ခု တင္သြင္းခဲ့ရင္..ဘာကိုေရြးခ်ယ္မည္နည္း။ ရဲရဲေတြးၿပီး အမွား၊အမွန္ျခစ္ေပးစမ္းပါ။ ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ Email: nnophoto@gmail.com ထဲကို ပို႔ေပးေစလိုပါတယ္..။